>
Deze week spookte er iets door mijn hoofd. Ik kon het maar niet van me afzetten. Het is iets wat me ooit zal overkomen, en echt leuk is het niet om eraan te denken…Ik vroeg me af hoe lang ik deze massages nog zou gaan doen. Niet vanuit een ongenoegen, maar vanuit realisme dat het ooit wel zal stoppen. Maar hopelijk is deze dag nog een eindje verwijderd.
Aanleiding was iets wat me wat negatieve energie gaf. Want dat heb je nodig om aan zo’n dingen te gaan denken. Enkele maanden geleden was ik door de redactie van Nina gecontacteerd. Of ik het zag zitten voor een dubbelinterview met mijn echtgenote over mijn job als masseur. De redactrice zocht een koppel en wilde ook niet altijd “jonge” mensen aan het woord laten; het was goed voor het lezerspubliek dat er wat mensen “van alle leeftijden” aan het woord kwamen. Ik was aanvankelijk bijzonder blij en voelde me vereerd, dat ik zo’n kans kreeg. De subtiele bewoordingen van de redactrice nam ik er maar bij; het deerde me niet. Ook de redactrice leek aanvankelijk blij dat mijn vrouw en ik hadden toegezegd.
Kort daarna maakte de euforie plaats voor een anticlimax. De redactrice contacteerde me terug en zei me tot haar spijt dat de redactie mijn profiel niet had weerhouden. Goed, shit happens en dat was het dan. Ik had er ondertussen al lang niet meer aan gedacht. Tot ik afgelopen weekend de reportage in het bewuste blad zag: een verhaal over een plastische chirurg, een masseur en een personal trainer. Alle profielen waren dertigers. Dan moest ik wel terugdenken aan het moment dat ik dat telefoontje had gekregen. Het leek er wel op dat de diversiteit die men aanvankelijk zocht, toch niet zo essentieel was. En toegegeven, de masseur in kwestie was “very good looking”.
Nee, leuk is het niet als ze je te oud vinden. En het deed me denken aan het moment waarop ik zou moeten gaan stoppen. Veel collega’s hebben geen keuze omdat ze met fysische ongemakken zitten die hen het werken verhinderen. Maar ik voel me nog in optima forma. Net op dit moment staat het journaal op: Sven Nys heeft in 1 jaar niet meer gewonnen. Amper 40 jaar, maar op deze leeftijd uiteraard al bij definitie afgeserveerd in het sportwereldje. Ook hij voelt zich nog prima, zegt hij zelf, en het is al een wonder dat hij na zoveel jaren nog steeds het podium haalt. Hij inspireert me 🙂
Ik heb vanavond dan maar een beslissing genomen: ik ga terug met volle passie extra sporten. Mijn joggingschoenen zullen het geweten hebben. Nee, mijn vervaldag is nog lang niet in zicht….als het van mij afhangt. En als jij een heerlijke ontspannende massage aan huis wil, dan zal je wel ervaren dat deze hier nog lang niet versleten is.